او شـد قــرار عـالـم و مـا بـی‌قـرارش            نــان هـمـه دنــیـا رسـیـده از کـنـارش

هر سال از عمرش بهار اندر بهار است            هر کس که شد صاحب زمانی روزگارش

آن روز نـوروز است که برپا نمـائـیم            این سفره‌هایِ هفت سین را در کنارش

یکـسال دیـگـر طـی شد و آقـا نـیـامـد            یک سال رفت و همچنان ما شرمسارش

مـردم به امـید خـدا سال ظهـور است            سالی که که بوی سامـرا دارد بهارش

با حضرت هادی بـبـنـدیم عهـد امسال            خـرج اباصـالـح شـود لـیل و نهـارش